کنار مشتی خاک...در دوردست خودم،تنها،نشسته ام...

نوسان ها خاک شد...و خاک ها از میان انگشتانم لغزید و فروریخت...

شبیه هیچ شده ای!

چهره ات را به سردی خاک بسپار...

اوج خودم را گم کرده ام...

میترسم،از لحظه ی بعد، و از این پنجره ای که به روی احساسم گشوده شد.

از پنجره غروب را به دیوار کودکی ام تماشا میکنم...

بیهوده بود،بیهوده بود.

خورشید،در پنجره میسوزد...

پنجره لبریز برگ ها شد. با برگی لغزیدم.

پیوند رشته ها با من نیست...من هوای خودم را مینوشم...و در دوردست خودم تنها نشسته ام.

روی دشتی دورافتاده آفتاب بال هایم را میسوزاند،و من در نفرت بیداری به خاک می افتم.

کسی روی خاکستر بالهایم راه میرود...

نظرات شما عزیزان:

roshanak

ساعت0:20---2 شهريور 1392

[وب سایت]

اوج خودم را گم کرده ام...

می ترسم،از لحظه بعد،و از این پنجره ای که به روی احساسم گشوده شد...

یکم به حالم شباهت داره...
پاسخ: تو چرا مطلب نمیذاری تو وبت؟!؟!بذار دیگه!

v&h

ساعت23:08---1 شهريور 1392

[وب سایت]

لینک شدی عزیز

آواز

ساعت23:05---1 شهريور 1392

اکثرا شعرای سهراب سپهری رو نمیفهمم !
پاسخ:خوبه!!!!!!!!

v&h

ساعت23:04---1 شهريور 1392

[وب سایت]

ممنون که اومدی
لطفا مارو لینک کنید

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: